This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Italian to Polish: Ichtioza General field: Medical Detailed field: Medical (general)
Source text - Italian Che cos'è l'ittiosi?
L'ittiosi è una malattia genetica della pelle. A seconda del tipo di gene difettoso, l'aspetto e la salute della pelle variano. In alcuni casi, i sintomi sono molto lievi e possono essere trattati con un'attenta igiene e cura quotidiana; in altri casi, i sintomi diventano gravi e causano disabilità. I geni che causano questo gruppo di malattie controllano la cheratinizzazione della pelle, cioè la formazione della parte più esterna della pelle chiamata strato corneo. L'attività anomala dei geni si traduce in una pelle secca, screpolata, rossa, anormalmente ispessita e ricoperta di squame di pesce, da cui il nome di squame di pesce (dal greco ichtis, pesce). Le squame possono essere quasi invisibili o talmente evidenti da essere visibili a colpo d'occhio. La malattia compare immediatamente o poco dopo la nascita, o comunque quasi sempre nel primo anno di vita.
Sintomi
I sintomi causati dalla cocciniglia variano notevolmente a seconda della gravità della malattia. L'ispessimento e l'inaridimento della pelle possono spesso causare disagio e dolore nelle parti mobili del corpo: l'ispessimento della pelle sulle piante dei piedi rende difficile camminare, le screpolature intorno alle dita delle mani rendono impossibile il lavoro manuale. Le difficoltà di mobilità possono peggiorare il danno alla pelle, che si screpola ulteriormente. In alcuni tipi di squame di pesce, la pelle è così sensibile che può staccarsi anche con il minimo attrito. Le crepe e i graffi rendono la pelle suscettibile alle infezioni.
Le persone con forme squamose molto spesse, come la squama lamellare e la squama congenita, hanno difficoltà a sudare. Lo spessore della pelle e delle squame impedisce al sudore di raggiungere la superficie cutanea, abbassando la temperatura corporea, e le persone tendono a surriscaldarsi quando si trovano in un ambiente caldo, fanno troppo esercizio fisico o hanno la febbre alta.
L'ispessimento della pelle intorno agli occhi può ridurre la chiusura delle palpebre (ectropion), causando secchezza oculare e un possibile rischio di danni alla cornea. Un ulteriore ispessimento del timpano può ostruire il condotto uditivo e causare danni all'udito. La desquamazione può causare prurito e irritazione e la forfora può inibire la crescita dei capelli.
Cause
Esistono cinque tipi principali di disturbi genetici identificati come ittiosi:
ittiosi comune
Ittiosi X-linked (solo nei maschi)
ipercheratosi epidermolitica
eritroderma ittiosico congenito
ittiosi lamellare
L'ittiosi, ad eccezione della forma comune, che colpisce una persona su 300, è una malattia rara o estremamente rara (una persona su diverse migliaia per l'ittiosi X-linked o centinaia di migliaia per le altre tre forme). Queste ittiosi sono dette anche "non sindromiche" perché colpiscono solo la pelle.
Inoltre, esistono altre venti malattie e sindromi genetiche molto rare che colpiscono diversi organi e interessano anche i geni responsabili della normale crescita della pelle, di cui le squame di pesce sono un sintomo. Un esempio è la squama di pesce arlecchino. Queste forme di squame sono chiamate squame sindromiche.
La pelle si rinnova costantemente. Quando le cellule dello strato esterno (stratum corneum) muoiono, si sfaldano e cadono, le cellule epidermiche sottostanti salgono in superficie. L'intero processo dura circa un giorno. Nelle squame di pesce, l'equilibrio della circolazione cellulare non funziona correttamente e le cellule si accumulano nello strato corneo. L'accumulo di cellule epiteliali nello strato corneo si verifica o perché la produzione di cellule è troppo rapida, o perché il processo naturale di esfoliazione è rallentato, o per entrambi i motivi. Di conseguenza, lo strato corneo si ispessisce e non funziona più correttamente, causando un'eccessiva idratazione della pelle. La pelle ispessita diventa secca, screpolata e desquamata.
Diagnosi
Trattandosi di una condizione genetica, si manifesta al momento del concepimento, anche se in alcuni tipi di squame il disturbo (i sintomi) può comparire più tardi, quasi sempre nel primo anno di vita.
I bambini affetti da squame lamellari e da eritroderma congenito sono talvolta chiamati "bambini camicia" perché la membrana ricopre il loro corpo alla nascita e si stacca dopo poco tempo. La loro pelle è rigida, scura e screpolata. A parte questi casi evidenti, le squame di pesce sono difficili da diagnosticare. Per determinare la forma della squama di pesce, il dermatologo osserva l'aspetto generale della pelle, il tipo di squame e la loro distribuzione sul corpo. Può anche effettuare una biopsia cutanea per osservare la struttura di una sezione di pelle (esame istologico), consigliare analisi immunoistochimiche e, infine, prelevare un campione di sangue per l'analisi genetica molecolare (test genetico per identificare le mutazioni nei geni che causano alcuni tipi di squame). Per identificare la malattia, è utile anche sapere se si manifesta in parenti stretti (anamnesi). Questo può aiutare il dermatologo a capire i diversi tipi di squame. Questo è molto importante perché alcune forme di cocciniglia (per le quali esiste un test molecolare) possono essere individuate e diagnosticate prima della nascita (periodo prenatale).
Trattamento
Non esiste una cura per le squame di pesce, ma la cura quotidiana della pelle di solito consente di attenuare i sintomi e di gestirli. I trattamenti topici consistono nell'idratare e ammorbidire la pelle (trattamenti emollienti) per evitare che diventi troppo secca e rigida e per prevenire la desquamazione e l'ispessimento della pelle (trattamenti cheratolitici).
Esistono anche terapie sistemiche, come quelle orali o iniettabili, che possono migliorare le condizioni delle persone affette da patologie gravi. Sono ancora sperimentali e devono essere utilizzati solo su prescrizione e sotto controllo medico.
Prevenzione
La cocciniglia non è contagiosa e non si diffonde per contatto.
Per le forme note, i test genetici possono essere utili per determinare la probabilità di trasmissione alla prole.
Complicazioni
Le persone affette da forme lievi di squame di pesce possono condurre una vita normale. L'insorgenza della patologia cutanea e la conseguente limitazione dell'attività fisica possono avere effetti sociali e psicologici fin dall'infanzia e provocare sentimenti di isolamento, bassa autostima e, nei casi più gravi, depressione in età adulta.
Le forme più gravi di squame di pesce causano problemi di salute permanenti che limitano significativamente la vita sociale e influiscono sul benessere psicologico.
Translation - Polish Czym jest ichtioza?
Ichtioza to genetyczna choroba skóry. W zależności od rodzaju wadliwego genu wygląd i stan zdrowia skóry jest różny. W niektórych przypadkach objawy są bardzo łagodne i można je leczyć przy zachowaniu starannej higieny i codziennej pielęgnacji; w innych przypadkach objawy stają się poważne i powodują niepełnosprawność. Geny wywołujące tę grupę chorób kontrolują keratynizację skóry, czyli tworzenie najbardziej zewnętrznej części skóry zwanej stratum corneum. Nieprawidłowa aktywność genów powoduje powstawanie suchej, popękanej, czerwonej, nienormalnie pogrubionej skóry pokrytej rybimi łuskami, stąd nazwa rybia łuska (z greckiego ichtis, ryba). Łuski mogą być prawie niewidoczne lub tak wyraźne, że można zauważyć je na pierwszy rzut oka. Choroba pojawia się zaraz lub niedługo po urodzeniu, a przynajmniej prawie zawsze w pierwszym roku życia.
Objawy
Objawy wywołane przez rybią łuską różnią się znacznie w zależności od ciężkości choroby. Zgrubienie i wysuszenie skóry może często powodować dyskomfort i ból ruchomych części ciała: zgrubienie skóry na podeszwach stóp utrudnia chodzenie, pęknięcia wokół palców rąk uniemożliwiają prace manualne. Trudności w poruszaniu się mogą pogorszyć uszkodzenie skóry, która będzie dalej pękać. W niektórych rodzajach rybiej łuski skóra jest tak wrażliwa, że może zejść nawet przy najmniejszym tarciu. Pęknięcia i zadrapania sprawiają, że skóra jest podatna na infekcje.
Osoby z bardzo grubymi łuskowatymi postaciami, takimi jak rybia łuska blaszkowata i wrodzona rybia łuska, mają trudności z poceniem się. Grubość skóry i łuski zapobiegają przedostawaniu się potu do powierzchni skóry, co obniża temperaturę ciała, a ludzie mają tendencję do przegrzewania się, gdy są w gorącym otoczeniu, zbyt dużo ćwiczą lub mają wysoką gorączkę.
Zgrubienie skóry wokół oczu może ograniczyć zamykanie powiek (ektropium), powodując suchość oczu i możliwe ryzyko uszkodzenia rogówki. Dalsze pogrubienie błony bębenkowej może zablokować przewód słuchowy i spowodować uszkodzenie słuchu. Łuszczenie się może powodować swędzenie i podrażnienie, a łupież może hamować wzrost włosów.
Przyczyny
Istnieje pięć głównych typów zaburzeń genetycznych identyfikowanych jako ichtioza:
ichtioza zwykła
ichtioza związana z chromosomem X (występująca tylko u mężczyzn)
hiperkeratoza epidermolityczna
wrodzona erytrodermia ichtiotyczna
ichtioza płytkowa
Ichtioza, z wyjątkiem postaci powszechnie występującej, która dotyka jedną osobę na 300, jest chorobą rzadką lub niezwykle rzadką (jedna osoba na kilka tysięcy w przypadku ichtiozy związanej z układem X lub na setki tysięcy w przypadku pozostałych trzech postaci). Ichtiozy te nazywane są również "niesyndromowymi", ponieważ dotyczą tylko skóry.
Ponadto istnieje dwadzieścia innych bardzo rzadkich chorób i zespołów genetycznych, które dotykają kilku narządów, a także wpływają na geny odpowiedzialne za prawidłowy wzrost skóry, czego objawem jest rybia łuska. Jednym z przykładów jest rybia łuska arlekina. Te formy rybiej łuski nazywane są rybią łuską syndromiczną.
Skóra nieustannie się odnawia. Gdy komórki w warstwie zewnętrznej (warstwa rogowa) obumierają, łuszczą się i odpadają, znajdujące się poniżej komórki naskórka unoszą się na powierzchnię. Cały proces trwa około 1 dnia. W rybiej łusce równowaga krążenia komórek nie działa prawidłowo i komórki gromadzą się w warstwie rogowej naskórka. Nagromadzenie komórek nabłonka w warstwie rogowej następuje albo z powodu zbyt szybkiego wytwarzania komórek, albo spowolnienia naturalnego procesu złuszczania, albo z obu tych powodów. W efekcie pogrubia się warstwa rogowa naskórka, która nie funkcjonuje już prawidłowo, powodując nadmierne nawilżenie skóry. Pogrubiona skóra staje się sucha, popękana i łuszcząca się.
Diagnoza
Ponieważ jest to choroba genetyczna, pojawia się już w momencie poczęcia, chociaż w niektórych typach rybiej łuski, zaburzenia (objawy) mogą pojawić się później, prawie zawsze w pierwszym roku życia.
Dzieci z płytkową rybią łuską i wrodzoną rybią łuską erytrodermią są czasami nazywane „dziećmi koszulowymi”, ponieważ błona pokrywa ich ciało po urodzeniu i odkleja się po krótkim czasie. Ich skóra jest sztywna, ciemna i popękana. Poza tymi oczywistymi przypadkami rybia łuska jest trudna do zdiagnozowania. W celu określenia postaci rybiej łuski dermatolog obserwuje ogólny wygląd skóry, rodzaj łusek i ich rozmieszczenie na ciele. Może również wykonać biopsję skóry w celu zaobserwowania struktury fragmentu skóry (badanie histologiczne), zalecić analizy immunohistochemiczne, a na koniec pobrać próbkę krwi do molekularnej analizy genetycznej (badanie genetyczne w celu identyfikacji mutacji w genach powodujących niektóre rodzaje rybiej łuski). Aby określić chorobę, warto również wiedzieć, czy występuje ona u bliskich krewnych (wywiad lekarski). Może to pomóc dermatologowi zrozumieć różne rodzaje rybiej łuski. Jest to bardzo ważne, ponieważ niektóre formy rybiej łuski (dla których istnieje test molekularny) można wykryć i zdiagnozować przed urodzeniem (okres prenatalny).
Leczenie
Nie ma lekarstwa na rybią łuskę, ale codzienna pielęgnacja skóry zwykle pozwala na łagodne i łatwe do opanowania objawy. Pielęgnacja miejscowa polega na nawilżaniu i zmiękczaniu skóry (zabiegi zmiękczające), dzięki czemu nie staje się ona zbyt sucha i sztywna oraz zapobiega łuszczeniu się i zgrubieniu skóry (zabiegi keratolityczne).
Istnieją również terapie systemowe, takie jak terapia doustna lub iniekcyjna, które mogą poprawić stan osób z poważnymi schorzeniami. Są nadal eksperymentalne i powinny być stosowane wyłącznie na receptę i pod nadzorem lekarza.
Zapobieganie
Rybia łuska nie jest zaraźliwa i nie rozprzestrzenia się przez kontakt.
W przypadku znanych postaci testy genetyczne mogą być pomocne w określeniu prawdopodobieństwa przeniesienia choroby na potomstwo.
Komplikacje
Osoby z łagodnymi postaciami rybiej łuski mogą żyć normalnie. Pojawienie się schorzenia skóry i wynikające z niej ograniczenie aktywności fizycznej może mieć skutki społeczne i psychologiczne już od dzieciństwa, a także skutkować w wieku dorosłym poczuciem izolacji, niską samooceną, a w cięższych przypadkach depresją.
Najcięższe formy rybiej łuski powodują trwałe problemy zdrowotne, które znacznie ograniczają życie społeczne i wpływają negatywnie na samopoczucie psychiczne.
Italian to Polish: Badanie nad podłożem dysleksji General field: Social Sciences Detailed field: Psychology
Source text - Italian Cosa ci dice il più grande studio sulle basi genetiche della dislessia?
Secondo uno studio dell'Università di Edimburgo, esistono 42 varianti genetiche della dislessia: lo studio più ampio finora condotto su questo disturbo del neurosviluppo.
Uno studio condotto presso l'Università di Edimburgo, nel Regno Unito, getta nuova luce sulle cause della dislessia, un disturbo dello sviluppo del sistema nervoso che causa gravi difficoltà nella lettura e nella scrittura. Secondo i risultati, pubblicati sulla rivista Nature Genetics, ci sono 2 varianti genetiche nel genoma umano che possono essere associate alla dislessia, 27 delle quali sono state recentemente identificate e 15 sono state precedentemente collegate al declino cognitivo. Si tratta del più grande studio genetico sulla dislessia finora condotto, che ha coinvolto più di un milione di persone, e potrebbe aprire la strada a un'identificazione precoce dei soggetti predisposti a questa condizione.
Identificare le cause della dislessia
La dislessia è un disturbo del neurosviluppo caratterizzato da difficoltà di lettura, di solito diagnosticate in età scolare, che spesso influiscono sul rendimento scolastico e sulla vita dei bambini affetti dal disturbo in generale e possono persistere anche in età adulta. La dislessia può manifestarsi anche come difficoltà nell'elaborazione di parole o fonemi in parole e si sovrappone ad altri disturbi come il disturbo da deficit di attenzione (ADHD) e i disturbi del linguaggio. Nella popolazione generale, il numero di persone affette da dislessia è stimato tra il 5 e il 17,5%, a seconda dei criteri diagnostici utilizzati. Secondo i dati aggiornati al 2019 del Ministero dell'Istruzione, in Italia ci sono 187.963 alunni con dislessia, la difficoltà di apprendimento più comunemente diagnosticata, che rappresentano circa il 39,6% dei casi.
Sebbene la dislessia sia piuttosto comune, le sue cause e i suoi meccanismi rimangono sconosciuti. Alcuni studi suggeriscono che sia ereditaria nel 70% dei casi, anche se sono state trovate poche prove genetiche a sostegno di questa ipotesi. Tuttavia, gli studi precedenti a questo hanno analizzato solo un piccolo numero di bambini e adolescenti con diagnosi di dislessia. Allo stesso tempo, l'identificazione di fattori di rischio genetici per la dislessia in uno studio su larga scala potrebbe non solo aiutare a comprendere meglio i meccanismi biologici del disturbo, ma anche ampliare le possibilità diagnostiche facilitando l'identificazione precoce delle persone suscettibili. Ciò consentirà loro di ricevere un sostegno speciale prima.
Studio e risultati
I ricercatori dell'Università di Edimburgo hanno quindi condotto uno studio di associazione genetica che ha coinvolto 1,1 milioni di adulti, la maggior parte dei quali di origine europea, 51 000 dei quali affetti da dislessia. In questo tipo di studi, che mirano a identificare varianti genomiche associate alla malattia o al rischio di malattia, l'intero genoma di un ampio gruppo di individui malati e sani viene analizzato e confrontato per identificare eventuali differenze e quindi geni potenzialmente associati alla malattia in esame.
In questo modo, i ricercatori hanno identificato 2 varianti genetiche associate alla dislessia: più di queste varianti una persona aveva nel proprio genoma, maggiore era la probabilità di contrarre la malattia. Circa un terzo delle varianti identificate non erano nuove per i ricercatori, in quanto erano state precedentemente collegate a disturbi come il disturbo da deficit di attenzione, mentre altri collegamenti erano nuovi e riguardavano geni responsabili della soglia del dolore o dell'ambidestria. Le varianti genetiche non causano necessariamente la dislessia da sole, ma possono aumentarne la probabilità se combinate con determinati stili di apprendimento o altri fattori ambientali. Questi risultati, se confermati da ulteriori ricerche, potrebbero un giorno portare allo sviluppo di un test genetico per identificare i bambini inclini alla dislessia e all'uso precoce della prevenzione per ridurre le difficoltà di alfabetizzazione.
Translation - Polish Co mówi nam największe badanie nad genetycznym podłożem dysleksji?
Według badań przeprowadzonych przez Uniwersytet w Edynburgu, istnieją 42 warianty genetyczne dysleksji: jest to największe, jak dotąd, badanie dotyczące tego zaburzenia neurorozwojowego.
Badanie przeprowadzone na Uniwersytecie w Edynburgu w Wielkiej Brytanii rzuca nowe światło na przyczyny dysleksji, zaburzenia rozwojowego układu nerwowego, które powoduje poważne trudności w czytaniu i pisaniu. Zgodnie z wynikami, opublikowanymi w czasopiśmie Nature Genetics, w ludzkim genomie istnieją 2 warianty genetyczne, które mogą być związane z dysleksją, z których 27 zostało niedawno zidentyfikowanych, a 15 wiązano już wcześniej z pogorszeniem funkcji poznawczych. Jest to największe dotychczas przeprowadzone badanie genetyczne dysleksji, obejmujące ponad milion osób, które może utorować drogę do wczesnej identyfikacji osób podatnych na tę chorobę.
Określanie przyczyn dysleksji
Dysleksja jest zaburzeniem neurorozwojowym charakteryzującym się trudnościami z czytaniem, zwykle diagnozowanymi w wieku szkolnym, które często wpływają na wyniki w nauce i ogólnie życie dzieci z tą chorobą, i mogą trwać do dorosłości. Dysleksja może również objawiać się trudnościami w przetwarzaniu słów lub fonemów na słowa i pokrywać się z innymi zaburzeniami, takimi jak zespół deficytu uwagi (ADHD) i zaburzenia językowe. W populacji ogólnej liczbę osób z dysleksją szacuje się na 5–17,5%, w zależności od zastosowanych kryteriów diagnostycznych. Według danych zaktualizowanych w 2019 r. przez Ministerstwo Edukacji, we Włoszech jest 187 963 uczniów z dysleksją, najczęściej diagnozowaną trudnością w uczeniu się, co stanowi około 39,6 procent przypadków.
Chociaż dysleksja jest dość powszechna, jej przyczyny i mechanizmy pozostają nieznane. Niektóre badania wskazują, że jest dziedziczona w 70% przypadków, chociaż znaleziono niewiele dowodów genetycznych na poparcie tej hipotezy. Jednak w badaniach poprzedzających to badanie analizowano tylko niewielką liczbę dzieci i młodzieży, u których zdiagnozowano dysleksję. Jednocześnie identyfikacja genetycznych czynników ryzyka dysleksji w ramach szeroko zakrojonych badań może nie tylko pomóc lepiej zrozumieć biologiczne mechanizmy tego zaburzenia, ale także rozszerzyć jego możliwości diagnostyczne, ułatwiając wczesną identyfikację osób na nią podatnych. Dzięki temu będą mogły uzyskać specjalne wsparcie wcześniej.
Badanie i wyniki
Naukowcy z Uniwersytetu w Edynburgu przeprowadzili zatem badanie asocjacji genetycznej z udziałem 1,1 miliona dorosłych, z których większość była pochodzenia europejskiego, z których 51 000 miało dysleksję. W tego typu badaniach, których celem jest zidentyfikowanie wariantów genomowych związanych z chorobą lub ryzykiem choroby, analizuje się i porównuje cały genom dużej grupy chorych i zdrowych osób w celu zidentyfikowania możliwych różnic, a tym samym potencjalnie powiązanych genów z badaną chorobą.
Czyniąc to, naukowcy zidentyfikowali 2 warianty genetyczne związane z dysleksją: im więcej tych wariantów dana osoba miała w swoim genomie, tym większe prawdopodobieństwo, że zachoruje. Około jedna trzecia zidentyfikowanych wariantów nie była nowa dla badaczy, ponieważ wcześniej była związana z zaburzeniami, takimi jak zespół deficytu uwagi, podczas gdy inne powiązania były nowe, obejmujące geny odpowiedzialne za próg bólu lub oburęczność. Warianty genetyczne nie muszą same w sobie powodować dysleksji, ale mogą zwiększać prawdopodobieństwo jej wystąpienia w połączeniu z pewnymi stylami uczenia się lub innymi czynnikami środowiskowymi. Odkrycia te, jeśli zostaną potwierdzone przez dalsze badania, mogą pewnego dnia doprowadzić do opracowania testu genetycznego w celu identyfikacji dzieci podatnych na dysleksję i wczesnego zastosowania profilaktyki mającej na celu zmniejszenie trudności z czytaniem i pisaniem.
Italian to Polish: Fakty i mity o wypadaniu włosów General field: Medical Detailed field: Cosmetics, Beauty
Source text - Italian Se ne sentono di tutti i colori sulla caduta dei capelli. Esistono molte "leggende metropolitane" su questo disturbo, che spesso - soprattutto tra i giovani e le donne - provoca un disagio psicologico. È quindi meglio fare un po' di chiarezza sull'argomento e analizzare alcuni dei miti più noti. Scopriamo quali sono vere e quali false.
La calvizie negli uomini può comparire già all'età di 16 anni.
VERO
L'alopecia androgenetica può essere: precoce, colpendo i giovani uomini già a 16 anni, o tardiva, quando colpisce chi ha più di 30 anni.
Tagli frequenti aiutano a rinforzare i capelli e quindi a bloccarne la caduta.
FALSO
Il taglio dei capelli non influisce sulla loro struttura. I capelli tagliati corti hanno la stessa struttura di quelli lunghi e il taglio non ha alcun effetto sulla salute dei capelli.
I capelli cadono in modi diversi nelle donne e negli uomini.
VERO
Nel sangue degli uomini, soprattutto dei giovani, c'è più testosterone, quindi l'attacco alle radici è più massiccio. Di conseguenza, la perdita di capelli negli uomini è più pronunciata e interessa intere aree del cuoio capelluto: parietale, centrale e del vertice. Nelle donne, la presenza di testosterone è molto più bassa e quindi si verifica un semplice assottigliamento dei follicoli, con il risultato di aree in cui la concentrazione di capelli è minore.
La calvizie della testa corrisponde a una corrispondente diminuzione dei peli del corpo.
FALSO
Si tratta di due problemi completamente diversi. La perdita di capelli dal mento, dalle ascelle, dalle ciglia o dalle sopracciglia può essere collegata alla perdita di capelli solo nel caso di una condizione come l'alopecia areata.
La caduta dei capelli è più rapida in gioventù e tende a rallentare in età avanzata.
VERO
Il testosterone, e in particolare il suo metabolita attivo, il diidrotestosterone, è molto più presente negli organismi giovani e quindi ha un maggiore impatto negativo sulla salute dei follicoli piliferi. In età avanzata, la concentrazione si riduce e quindi anche l'attacco alle radici si indebolisce.
I capelli non devono essere lavati troppo spesso per non indebolirli.
FALSO
I capelli sono parte integrante dell'organo che è la pelle, quindi, così come laviamo e puliamo il viso, dovremmo trattare i nostri capelli allo stesso modo. I capelli devono essere tenuti puliti ogni giorno, soprattutto quando si corre, si fa sport o si sta in zone polverose. Per l'uso quotidiano, evitare prodotti troppo aggressivi che potrebbero indebolire il cuoio capelluto e le radici, come quelli per la dermatite seborroica, i capelli grassi e la forfora secca.
È necessario prestare attenzione a come si pettinano e si asciugano i capelli dopo il lavaggio.
VERO
L'uso di pettini troppo grossi o di spazzole troppo energiche può causare traumi ai capelli e alle loro radici, con conseguente perdita di capelli e, peggio ancora, mancata crescita. Anche l'esposizione prolungata dei capelli al calore eccessivo attraverso l'uso massiccio di asciugacapelli o piastre può essere dannosa.
È necessario utilizzare shampoo o balsami in grado di prevenire la caduta dei capelli.
FALSO
Non esiste uno shampoo o un balsamo che possa prevenire o evitare la caduta dei capelli. Le affermazioni in tal senso sono puramente commerciali e non si basano su alcuna base scientifica.
Esistono elementi esterni che possono influire sulla caduta dei capelli.
VERO
Le influenze possono derivare dalla dieta o dall'uso di sostanze anabolizzanti, farmaci o integratori comunemente utilizzati in palestra. In caso di dubbio, è meglio consultare il proprio medico o uno specialista dermatologo/tricologo.
La caduta dei capelli può essere causata dall'uso abituale di copricapi.
FALSO
La caduta dei capelli, sia negli uomini che nelle donne, è genetica ed è causata dall'azione del testosterone sui follicoli che producono capelli. La calvizie non può quindi derivare dall'uso di cappelli, berretti o altri copricapi.
La perdita di capelli in una certa misura è un fenomeno perfettamente normale che non deve destare preoccupazione.
VERO
Perdere fino a 100 capelli al giorno è fisiologico e del tutto normale. Soprattutto in stagioni come l'autunno e la primavera, quando la caduta dei capelli è più abbondante, non deve essere motivo di preoccupazione. Pertanto, è opportuno consultare il medico solo in presenza di un aumento evidente e abbondante di tale perdita di capelli.
Translation - Polish O wypadaniu włosów słyszy się różne rzeczy. Istnieje wiele "miejskich legend" dotyczących tego zaburzenia, które często – zwłaszcza wśród młodych ludzi i kobiet – powoduje dyskomfort psychiczny. Lepiej zatem rzucić nieco więcej światła na sprawę i przeanalizować niektóre znane mity. Przekonajmy się, które z nich są prawdziwe, a które fałszywe.
Łysienie u mężczyzn może pojawić się już w 16 roku życia.
PRAWDA
Łysienie androgenowe może być: wczesne, dotykające młodych mężczyzn już od 16 roku życia lub późne, kiedy dotyka osób po 30 roku życia.
Częste strzyżenie pomaga wzmocnić włosy, a tym samym powstrzymać ich wypadanie.
FAŁSZ
Strzyżenie włosów nie wpływa na ich strukturę. Krótko ścięte włosy mają taką samą strukturę jak długie, a cięcie nie ma żadnego wpływu na zdrowie włosa.
Włosy wypadają na różne sposoby u kobiet i u mężczyzn.
PRAWDA
We krwi mężczyzn, zwłaszcza młodych, jest więcej testosteronu, więc atak na cebulki jest bardziej zmasowany. Stąd wypadanie włosów u mężczyzn jest bardziej wyraziste, dotyczy całych obszarów skóry głowy – ciemieniowego, środkowego i wierzchołkowego. U kobiet obecność testosteronu jest znacznie mniejsza, a co za tym idzie następuje zwykłe przerzedzenie cebulek, co skutkuje powstawaniem miejsc, w których jest mniejsze skupisko włosów.
Łysienie głowy odpowiada odpowiedniemu spadkowi owłosienia ciała.
FAŁSZ
To są dwa zupełnie inne problemy. Utrata włosów z brody, pach, rzęs czy brwi może być powiązana z utratą włosów tylko w przypadku schorzenia, jakim jest łysienie plackowate.
Wypadanie włosów jest szybsze w młodości i ma tendencję do spowolnienia w starszym wieku.
PRAWDA
Testosteron, a w szczególności jego aktywny metabolit, dihydrotestosteron, jest znacznie bardziej obecny w młodych organizmach i dlatego ma większy negatywny wpływ na zdrowie cebulek włosowych. W starszym wieku stężenie staje się mniejsze, a co za tym idzie, atak na cebulki również słabnie.
Włosów nie należy myć zbyt często, gdyż może to je osłabić.
FAŁSZ
Włosy są integralną częścią narządu, jakim jest skóra, więc tak, jak myjemy i oczyszczamy twarz, tak samo powinniśmy traktować nasze włosy. Włosy należy utrzymywać w czystości każdego dnia, szczególnie podczas biegania, uprawiania sportów czy przebywania w zakurzonych miejscach. W przypadku codziennego stosowania należy unikać produktów zbyt agresywnych, które mogłyby osłabić skórę głowy i cebulki, np. przeznaczonych do walki z łojotokowym zapaleniem skóry, przetłuszczającymi się włosami i łupieżem suchym.
Trzeba uważać, jak się czesze i suszy włosy po umyciu.
PRAWDA
Stosowanie zbyt grubych grzebieni lub zbyt energiczne używanie szczotek może spowodować uraz włosów i ich cebulek, co może prowadzić do ich wypadania, a co gorsza – braku wzrostu. Szkodliwe może być również długotrwałe narażanie włosów na zbyt wysokie temperatury poprzez intensywne używanie suszarek lub prostownic do włosów.
Powinno się stosować szampony lub odżywki, które mogą zapobiegać wypadaniu włosów.
FAłSZ
Nie ma szamponu lub odżywki, która może zapobiec lub uniknąć wypadaniu włosów. Twierdzenia, że tak jest, mają charakter czysto komercyjny i nie są oparte na żadnych naukowych podstawach.
Istnieją elementy zewnętrzne, które mogą wpływać na łysienie.
PRAWDA
Wpływy mogą pochodzić z diety lub stosowania substancji anabolicznych, leków lub suplementów, które są powszechnie stosowane na siłowni. W razie wątpliwości najlepiej zasięgnąć porady lekarza lub specjalisty dermatologa/trychologa.
Wypadanie włosów może być spowodowane nawykowym noszeniem nakryć głowy.
FAŁSZ
Wypadanie włosów, zarówno u kobiet jak i u mężczyzn, ma podłoże genetyczne i jest spowodowane działaniem testosteronu na cebulki wytwarzające włosy. Łysienie nie może zatem pochodzić od noszenia kapeluszy, czapek czy innych nakryć głowy.
Wypadanie włosów do pewnego stopnia jest całkowicie normalnym zjawiskiem, które nie musi budzić niepokoju.
PRAWDA
Utrata do 100 włosów dziennie jest fizjologiczna i całkowicie normalna. Szczególnie w takich porach roku, jak jesień i wiosna, kiedy wypadanie włosów występuje bardziej obficie, nie musi być powodem do niepokoju. Dlatego też należy zasięgnąć porady lekarza dopiero wtedy, gdy nastąpi oczywiste i obfite nasilenie takiego wypadania włosów.
More
Less
Experience
Years of experience: 14. Registered at ProZ.com: Oct 2022.
Expertise