Glossary entry (derived from question below)
Dutch term or phrase:
vraagverheldering
English translation:
identifying [care requirements / the patient's need for help]; defining the [patient’s] problem; patient-centred interviewing
Added to glossary by
Michael Beijer
Jul 8, 2016 10:55
7 yrs ago
3 viewers *
Dutch term
Netherlands
attentive to detail and fast
Native in: English 
, Russian
Works in: Dutch to English, Russian to English
Vraagverheldering
Dutch to English
Medical
Medical (general)
social services / wijkverpleging
Hello everybody!
Vraagverheldering as used by social services to assess/ arrive at the ' clarification of individual needs' or is it about the ' clients' treatment goals' ?
There is no context, except that it appears in the category wijkverpleging .
P.S. I am aware of the literal meaning for this word, so there is no need to post anything obvious.
Thank you!
Vraagverheldering as used by social services to assess/ arrive at the ' clarification of individual needs' or is it about the ' clients' treatment goals' ?
There is no context, except that it appears in the category wijkverpleging .
P.S. I am aware of the literal meaning for this word, so there is no need to post anything obvious.
Thank you!
Proposed translations
(English)
| 4 | identifying care requirements |
Michael Beijer
|
| 3 | patient-centred interviewing |
Barend van Zadelhoff
|
References
| vraagverheldering |
Barend van Zadelhoff
|
Change log
Jul 13, 2016 09:50: Michael Beijer Created KOG entry
Jul 13, 2016 09:51: Michael Beijer changed "Edited KOG entry" from "<a href="/profile/652138">Michael Beijer's</a> old entry - "vraagverheldering"" to ""identifying care requirements / the patient's need for help; defining the (patient’s) problem; patient-centred interviewing""
Jul 13, 2016 09:51: Michael Beijer changed "Edited KOG entry" from "<a href="/profile/652138">Michael Beijer's</a> old entry - "vraagverheldering"" to ""identifying [care requirements / the patient's need for help]; defining the (patient’s) problem; patient-centred interviewing""
Proposed translations
57 mins
Michael Beijer
United Kingdom
United Kingdom
Native in English
Specializes in field
United Kingdom
Experienced technical/patent translator
Native in: English (Variants: US, British) 
Works in: Dutch to English, Flemish to English, English to Dutch, and 2 more.
Related KudoZ points
:
60
Selected
identifying care requirements
Not much context to go on, but I think this might work. See my various Discussion entries.
--------------------------------------------------
Note added at 1 hr (2016-07-08 12:03:20 GMT)
--------------------------------------------------
or sth like "defining the (patient’s) problem"
--------------------------------------------------
Note added at 1 hr (2016-07-08 12:03:20 GMT)
--------------------------------------------------
or sth like "defining the (patient’s) problem"
4 KudoZ points awarded for this answer.
Comment: "Thanks!"
1 day 11 hrs
Barend van Zadelhoff
Netherlands
Netherlands
Native in Dutch
Specializes in field
Netherlands
TR is the most intimate act of reading.
Native in: Dutch
Works in: English to Dutch, Dutch to English, Dutch
Related KudoZ points
:
494
patient-centred interviewing
The activity of 'vraagverheldering' might be called:
patient-centred interviewing
--> Please compare the info below with the info in the reference comment.
Can Fam Physician. 1989 Jan;35:147-51.
Patient-centred interviewing part I: understanding patients' experiences.
Abstract
Effective patient care requires attending as much to patients' personal experiences of illnesses as to their diseases. Diseases are ferreted out by using the conventional medical model, but understanding illnesses requires a different approach.
--> A patient-centred method focuses on four principal dimensions of patients' experiences:
- their ideas about what is wrong with them;
- their feelings about their illnesses, especially their fears;
- the impact of their problems on functioning;
- and their expectations about what should be done.
The key to this approach is attention to patients' cues related to these dimensions; the goal is to follow patients' leads, to understand patients' experiences from their own point of view. This method improves patient satisfaction, complicance and outcome, and is applicable to the everyday work of family physicians with "ordinary" patients.
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21253278
Patient-Centred Interviewing Part II: Finding Common Ground.
Abstract
DEVELOPING AN EFFECTIVE MANAGEMENT PLAN REQUIRES PHYSICIANS AND PATIENTS TO REACH AGREEMENT IN THREE KEY AREAS:
- the nature of the problems,
- the goals and priorities of treatment,
- and the roles of the doctor and patient.
Often doctors and patients have widely divergent views in each of these areas. The process of finding a satisfactory resolution is not so much one of bargaining or negotiating but rather of moving towards a meeting of minds or finding common ground. This framework reminds physicians to incorporate patients' ideas, feelings, and expectations into treatment planning.
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21253279
Can Fam Physician. 1989 Jan; 35: 159–161
Patient-Centred Interviewing Part III: Five Provocative Questions
The literature review of select studies on doctor-patient communication seeks to answer some of the frequently expressed questions and doubts about patient-centred interviewing. Studies from Canada, the United States, Britain and Holland, mostly in family practice, provide us with a rich source of data to ponder. The five questions we ask are:
- Do patient-centred consultations make a difference to patient outcomes?
- Are patient-centred doctors medically competent? Are patient-centred visits long?
- Are physicians consistent in their interview styles from patient to patient?
- How do students learn the patient-centred approach?
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2280442/
Scand J Prim Health Care. 2001 Mar;19(1):8-13.
The patient-centred interview: the key to biopsychosocial diagnosis and treatment.
Abstract
The article reports on some ideas and experiences gained from a holistic approach to working with patients and introduces a viewpoint that includes opinions on how postmodernism, the biopsychosocial model and a patient-centred interviewing style can change traditional, biomedical-oriented medicine.
During the past 10 years, we have been instructing medical students in the use of this patient-centred interviewing model and have trained experienced general practitioners (GPs) in adopting it in 2-year family-oriented continuing medical education courses.
We believe that doctors and other health care providers, particularly in primary care settings, need a comprehensive concept of human health and illness, and that skill in patient-centred interviewing is the product of a deep learning process.
--> In conclusion, we have learned that a successful patient-centred interview helps the GP to better understand the patient and helps to explain the data that the patient presents. Patient-centred orientation and interviewing also change the communication between doctor and patient in a direction which supports the patient's and his/her family members' own resources in the healing process.
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11303552
--------------------------------------------------
Note added at 1 day19 hrs (2016-07-10 06:22:31 GMT)
--------------------------------------------------
Alternatively, if you wanted to do something with 'vraag' in 'vraagverheldering', in the sense of 'verheldering van de hulpvraag (= need for help)', you might opt for:
identification of the patient's need for help
(in this case by patient-centred interviewing)
Example of 'identification of the patient's need for help'
II Theoretical Sources
Wiedenbach's views patients in terms of what they are capable of functioning. Wiedenbach theory development came from her working as a Professor at Yale University with Ida Orlando, James Dickoff, and Patricia James. They inspired Wiedenbach’s understanding of the use of self and the effect of a nurse's thoughts and feelings on the outcome of her actions. (Tomey & Alligood, 2005, pg85)
Some factors that influenced the development of the nursing theory include:
•The need for help through patient perceptions
•Her observation of clinical practice and patients' needs for help
•Interaction process focusing on validating perceptions, thoughts, and feelings before a action is planned (Meleis, 2006, pg 375)
III Theoretical assertion and assumptions
A way of theoretical assertion is the identification of the patient's need-for-help which involves four steps.
- The first step is when the nurse uses observation to look and listen for actual consistencies and inconsistencies in the patient's behavior compared with the nurse's expectations.
- Second, the nurse explores the meaning of the patient's behavior with the patient.
- Third, the nurse determines the cause of the patient's discomfort or incapability.
- Finally, the nurse determines whether the patient can resolve his or her problem or if the patient has a need-for-help.
https://www.ukessays.com/essays/nursing/wiedenbach-midwifery...
--------------------------------------------------
Note added at 2 days22 mins (2016-07-10 11:17:58 GMT)
--------------------------------------------------
So I would suggest:
'vraagverheldering' in the sense of an activity/a technique -->
patient-centred interviewing
'vraagverheldering' in the sense of what it is aiming at -->
identifying the patient's need for help
--------------------------------------------------
Note added at 2 days1 hr (2016-07-10 12:50:33 GMT)
--------------------------------------------------
I will try to answer your question/comment.
If the question refers to the method by which the 'wijkverpleegkundige' (district nurse/visiting nurse) tries to identify the patient's need for help, I would use 'patient-centred interviewing', assuming that 'vraagverheldering' refers to its original meaning.
The outcome of patient-centred interviewing can be anything from doing nothing to reassurance, to arranging some form of help to referring to a hospital.
If the question refers to what 'vraagverheldering/verheldering van de hulpvraag' is aiming at, I would use 'identifying the patient's need for help'.
The outcome of which could again be anything.
See above: - Finally, the nurse determines whether the patient can resolve his or her problem or if the patient has a/some need for help.
So there is no problem as far as the 'poortwachterfunctie' is concerned.
In fact one of the most important objectives of 'vraagverheldering' is avoiding unnecessary help and incorrect help - by trying to find what the patient's real needs are.
If you have a problem with 'patient' you could replace it by 'client' in 'identifying the patient's need for help' --> identifying the client's need for help or you could just use 'identifying the need for help'.
Basically, you could replace 'patient' by 'client' in 'patient-centred interviewing' as well since 'vraagverheldering' has strong links with Roger's non-directiveness:
This thesis explores the experiences of a group of social work students undertaking assessed academic writing as part of their professional training through distance learning in the UK in 2001.
.....
Rogers suggests in his theory of ‘client-centred interviewing’ (Rogers, 1962) that empathy can be created through interviewer responses which offer accurate interpretations with ‘warmth’, ‘positive regard’ and mirroring.
http://oro.open.ac.uk/25820/1/publishing_copy_finished.pdf
--------------------------------------------------
Note added at 2 days2 hrs (2016-07-10 13:37:26 GMT)
--------------------------------------------------
Whether it is done by 'lager opgeleide ambtenaren' (they may or may not understand their business), visiting nurses (hbo) or physicians (university), it remains 'vraagverheldering'.
--------------------------------------------------
Note added at 2 days6 hrs (2016-07-10 17:05:12 GMT)
--------------------------------------------------
Not at all.
Thank you for your questions/comments.
patient-centred interviewing
--> Please compare the info below with the info in the reference comment.
Can Fam Physician. 1989 Jan;35:147-51.
Patient-centred interviewing part I: understanding patients' experiences.
Abstract
Effective patient care requires attending as much to patients' personal experiences of illnesses as to their diseases. Diseases are ferreted out by using the conventional medical model, but understanding illnesses requires a different approach.
--> A patient-centred method focuses on four principal dimensions of patients' experiences:
- their ideas about what is wrong with them;
- their feelings about their illnesses, especially their fears;
- the impact of their problems on functioning;
- and their expectations about what should be done.
The key to this approach is attention to patients' cues related to these dimensions; the goal is to follow patients' leads, to understand patients' experiences from their own point of view. This method improves patient satisfaction, complicance and outcome, and is applicable to the everyday work of family physicians with "ordinary" patients.
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21253278
Patient-Centred Interviewing Part II: Finding Common Ground.
Abstract
DEVELOPING AN EFFECTIVE MANAGEMENT PLAN REQUIRES PHYSICIANS AND PATIENTS TO REACH AGREEMENT IN THREE KEY AREAS:
- the nature of the problems,
- the goals and priorities of treatment,
- and the roles of the doctor and patient.
Often doctors and patients have widely divergent views in each of these areas. The process of finding a satisfactory resolution is not so much one of bargaining or negotiating but rather of moving towards a meeting of minds or finding common ground. This framework reminds physicians to incorporate patients' ideas, feelings, and expectations into treatment planning.
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21253279
Can Fam Physician. 1989 Jan; 35: 159–161
Patient-Centred Interviewing Part III: Five Provocative Questions
The literature review of select studies on doctor-patient communication seeks to answer some of the frequently expressed questions and doubts about patient-centred interviewing. Studies from Canada, the United States, Britain and Holland, mostly in family practice, provide us with a rich source of data to ponder. The five questions we ask are:
- Do patient-centred consultations make a difference to patient outcomes?
- Are patient-centred doctors medically competent? Are patient-centred visits long?
- Are physicians consistent in their interview styles from patient to patient?
- How do students learn the patient-centred approach?
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2280442/
Scand J Prim Health Care. 2001 Mar;19(1):8-13.
The patient-centred interview: the key to biopsychosocial diagnosis and treatment.
Abstract
The article reports on some ideas and experiences gained from a holistic approach to working with patients and introduces a viewpoint that includes opinions on how postmodernism, the biopsychosocial model and a patient-centred interviewing style can change traditional, biomedical-oriented medicine.
During the past 10 years, we have been instructing medical students in the use of this patient-centred interviewing model and have trained experienced general practitioners (GPs) in adopting it in 2-year family-oriented continuing medical education courses.
We believe that doctors and other health care providers, particularly in primary care settings, need a comprehensive concept of human health and illness, and that skill in patient-centred interviewing is the product of a deep learning process.
--> In conclusion, we have learned that a successful patient-centred interview helps the GP to better understand the patient and helps to explain the data that the patient presents. Patient-centred orientation and interviewing also change the communication between doctor and patient in a direction which supports the patient's and his/her family members' own resources in the healing process.
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11303552
--------------------------------------------------
Note added at 1 day19 hrs (2016-07-10 06:22:31 GMT)
--------------------------------------------------
Alternatively, if you wanted to do something with 'vraag' in 'vraagverheldering', in the sense of 'verheldering van de hulpvraag (= need for help)', you might opt for:
identification of the patient's need for help
(in this case by patient-centred interviewing)
Example of 'identification of the patient's need for help'
II Theoretical Sources
Wiedenbach's views patients in terms of what they are capable of functioning. Wiedenbach theory development came from her working as a Professor at Yale University with Ida Orlando, James Dickoff, and Patricia James. They inspired Wiedenbach’s understanding of the use of self and the effect of a nurse's thoughts and feelings on the outcome of her actions. (Tomey & Alligood, 2005, pg85)
Some factors that influenced the development of the nursing theory include:
•The need for help through patient perceptions
•Her observation of clinical practice and patients' needs for help
•Interaction process focusing on validating perceptions, thoughts, and feelings before a action is planned (Meleis, 2006, pg 375)
III Theoretical assertion and assumptions
A way of theoretical assertion is the identification of the patient's need-for-help which involves four steps.
- The first step is when the nurse uses observation to look and listen for actual consistencies and inconsistencies in the patient's behavior compared with the nurse's expectations.
- Second, the nurse explores the meaning of the patient's behavior with the patient.
- Third, the nurse determines the cause of the patient's discomfort or incapability.
- Finally, the nurse determines whether the patient can resolve his or her problem or if the patient has a need-for-help.
https://www.ukessays.com/essays/nursing/wiedenbach-midwifery...
--------------------------------------------------
Note added at 2 days22 mins (2016-07-10 11:17:58 GMT)
--------------------------------------------------
So I would suggest:
'vraagverheldering' in the sense of an activity/a technique -->
patient-centred interviewing
'vraagverheldering' in the sense of what it is aiming at -->
identifying the patient's need for help
--------------------------------------------------
Note added at 2 days1 hr (2016-07-10 12:50:33 GMT)
--------------------------------------------------
I will try to answer your question/comment.
If the question refers to the method by which the 'wijkverpleegkundige' (district nurse/visiting nurse) tries to identify the patient's need for help, I would use 'patient-centred interviewing', assuming that 'vraagverheldering' refers to its original meaning.
The outcome of patient-centred interviewing can be anything from doing nothing to reassurance, to arranging some form of help to referring to a hospital.
If the question refers to what 'vraagverheldering/verheldering van de hulpvraag' is aiming at, I would use 'identifying the patient's need for help'.
The outcome of which could again be anything.
See above: - Finally, the nurse determines whether the patient can resolve his or her problem or if the patient has a/some need for help.
So there is no problem as far as the 'poortwachterfunctie' is concerned.
In fact one of the most important objectives of 'vraagverheldering' is avoiding unnecessary help and incorrect help - by trying to find what the patient's real needs are.
If you have a problem with 'patient' you could replace it by 'client' in 'identifying the patient's need for help' --> identifying the client's need for help or you could just use 'identifying the need for help'.
Basically, you could replace 'patient' by 'client' in 'patient-centred interviewing' as well since 'vraagverheldering' has strong links with Roger's non-directiveness:
This thesis explores the experiences of a group of social work students undertaking assessed academic writing as part of their professional training through distance learning in the UK in 2001.
.....
Rogers suggests in his theory of ‘client-centred interviewing’ (Rogers, 1962) that empathy can be created through interviewer responses which offer accurate interpretations with ‘warmth’, ‘positive regard’ and mirroring.
http://oro.open.ac.uk/25820/1/publishing_copy_finished.pdf
--------------------------------------------------
Note added at 2 days2 hrs (2016-07-10 13:37:26 GMT)
--------------------------------------------------
Whether it is done by 'lager opgeleide ambtenaren' (they may or may not understand their business), visiting nurses (hbo) or physicians (university), it remains 'vraagverheldering'.
--------------------------------------------------
Note added at 2 days6 hrs (2016-07-10 17:05:12 GMT)
--------------------------------------------------
Not at all.
Thank you for your questions/comments.
Note from asker:
| Generally, I agree for the purely medical context. However, in the context of social services has more of a poortwachterfunctie , to assess if the client is in actual need of any social/medical/psychological/personal support system. I see too many references to "vraagverheldering en toegang" and "vraagverheldering en zorgtoewijzing". To me it means it’s even one step before "patient-centred interviewing". Please correct me if I read it wrong. |
| This is getting really funny. What do you do with this?: "Vraagverheldering vindt veelal plaats in frontoffices van gemeentelijke loketten door lager opgeleide ambtenaren, al dan niet aangevuld met de mogelijkheid voor huis-bezoeken. Het is meestal een formeel open gesprek van ongeveer een uur. Straight from the source: http://www.stichtingvraagwijzernederland.nl/upload/files/Rapportage%20Inventarisatie%20vraagverheldering%20in%20de%20Wmo%202010.pdf yes, I agree about using client as base. It all remaind the same thing. |
| Yes, you're right. It remains vraagverheldering. |
| Thanks! I got it. Many thanks for your patience! |
| Hi Barend! My very special thanks to you! I made it into 'client-centred initial or routine assessment' . This is a glossary, and I see no problem with expanding the definition to include every possible raison d'être foir the word or every possible usage covered. Thanks again! |
Reference comments
2 hrs
Barend van Zadelhoff
Netherlands
Netherlands
Native in Dutch
Specializes in field
Netherlands
TR is the most intimate act of reading.
Native in: Dutch
Works in: English to Dutch, Dutch to English, Dutch
Related KudoZ points
:
494
Reference:
vraagverheldering
vraagverheldering
In deze fase van de anamnese moet je proberen een antwoord te vinden op de volgende vraag: ‘Waarom komt deze patiënt op dit moment met deze klacht bij mij (de dokter)?’ Als coassistent dien je de patiënt in deze fase de gelegenheid te geven te vertellen wat zijn zorgen en/of vragen zijn. Hierbij staat het referentiekader van de patiënt centraal en worden voornamelijk open vragen gesteld.
– De reden van de komst: wat zijn de klachten die de patiënt
ertoe brachten naar een arts te gaan?
– De aanleiding: de reden om op dit moment naar de arts te
komen kan inzicht geven in de betekenis van de klacht voor
de patiënt.
– Hoofdklacht: Wat is de belangrijkste klacht? Dit kan eventueel een andere klacht zijn dan het probleem waarmee hij zich aanmeldde of werd verwezen.
– Hulpvraag: wat denkt de patiënt van zijn klachten? (‘Hebt u
zelf een idee wat u hebt?’) Vaak krijg je als antwoord dat de patiënt daarvoor juist bij de dokter komt. Toch is het een zeer belangrijke vraag die soms relevante informatie geeft (‘Ik denk dat ik kanker heb’; ‘Niets, mijn man vond dat ik moest gaan’). Wat verwacht de patiënt van de arts en de eventuele behandeling? (‘Wat verwacht u van mij?’ Het antwoord kan bijvoorbeeld zijn: ‘Doorverwijzen’, ‘Een recept’ of ‘Even luisteren’.)
http://assortiment.bsl.nl/files/a99efbce-43bf-4427-ab67-1bef...
De 'uitvinder' van de vraagverheldering is Herman van Aalderen:
De thematiek zoals Van Berkestijn die in zijn supervisiegesprekken met huisartsen (in opleiding) tegenkwam is goed herkenbaar: de dokter intervenieert al snel in het consult en dat roept ergernis op. Volgens Van Berkestijn zou sprake zijn van een relict: de geest van Van Aalderen waart nog rond en dat terwijl ‘medisch-somatische en psychosociale aspecten inmiddels in evenwicht zijn gebracht’. Op dat laatste valt af te dingen – gezien het als paddenstoelen uit de grond schieten van poli’s voor somatisch onverklaarde klachten – en wat het eerste betreft is het de vraag of dat kwaad kan.
Toen Van Aalderen in 1974 met ‘methodisch werken’ kwam sloeg dit in als een bom. In het beeld van die tijd zag men er óf een aanval in op de medische praktijk (Illich!) óf de geboorte van een geheel nieuwe, humanistieke geneeskunde. Middels de confronterende uitspraak ‘Wat denkt u er zelf van?’ diende de patiënt te worden opgeroepen tot het nieuwe ideaal. Anderen probeerden de in hun ogen té revolutionaire boodschap te ontkrachten: bij de hulpvraag zou het gaan om de nadere bevestiging van een gerezen vermoeden (namelijk wat de patiënt vreest of hoopt) óf om het vinden van een alternatieve verklaring (geen ziekte, maar spanningen, onwelbevinden et cetera). Deze gedachtegang verwoordt
Van Berkestijn wanneer hij het verhelderen van de hulpvraag ziet als het ‘besluipen van wild’: een techniek om de patiënt te verleiden het ‘achterste van de tong te laten zien’.
Door deze tegenstelling verdween het feitelijke doel van ‘methodisch werken’ uit zicht, namelijk het creëren van ruimte voor de patiënt in de beginfase van het consult. Naar de ervaring van Van Berkestijn blijken zowel aios als huisartsen de patiënt deze ruimte niet te gunnen omdat ‘men zo snel mogelijk tot de kern wil doordringen’. In het licht van wat de cognitieve psychologie aan inzichten heeft opgeleverd, doen ze daarmee de patiënt ernstig tekort. Juist een luisterende, op de inbreng van de patiënt gefocuste aanpak verschaft de dokter de uitgangspositie voor een effectief en efficiënt consult. Zo blijft het paard vóór en niet achter de wagen…
http://paperity.org/p/4496432/wat-denkt-uer-zelf-van
Ale Gercama
De ouderen onder ons zijn opgevoed met het Methodisch werken, geconcretiseerd in de gevleugelde uitdrukking van Herman van Aalderen: Waarom komt déze patiënt nú met déze klacht bij míj?. Dit was een grote stap in de richting van patiëntgerichte communicatie. Maar er bleef altijd een afstand tussen de consultvoering zoals wij die onderwezen en de weerbarstige praktijk. De aios kreeg een dubbele boodschap: op het instituut is methodisch werken de norm, maar in de praktijk wordt de soep niet zo heet gegeten. Je kunt toch niet in elk consult zo n expliciete vraagverheldering én zo'n uitgebreide uitleg én zo'n mooi via shared decision making opgesteld plan realiseren. Nee, dat kan inderdaad niet. En in het nieuwe APC-curriculum hoeft het ook niet. APC-vaardigheden moet je nog steeds beheersen, maar in de praktijk mag je het beeld van het mengpaneel gebruiken. Het ene consult vergt meer vraagverheldering, het andere meer diagnostiek, uitleg, motiveren of planning. De context en het doel dat je wilt bereiken bepalen je keuze. Overigens mag je als hao ook feedback geven op het doel dat de aios zich stelt. Dit doet recht aan de verwevenheid van APC met vakinhoudelijk handelen. Ik denk en hoop dat dit nieuwe curriculum docent, hao en aios dichter bij elkaar zal brengen.
http://docplayer.nl/11561321-It-takes-two-angelika-raths.htm...
--------------------------------------------------
Note added at 3 hrs (2016-07-08 14:25:34 GMT)
--------------------------------------------------
It takes two to tango
Inleiding
Het ontbreken van een meetbaar effect van het onderwijs op het gebied van consultvoering bij de landelijke evaluatie van de huisartsopleiding, zou tot grote beroering binnenskamers hebben geleid. Deze bevinding was echter ‘buitenskamers’ al tien jaar bekend. Ook bij studentenonderwijs blijkt dat ‘patiëntoriëntatie’ door cursussen gespreksvoering en communicatie toeneemt, maar gedurende de studie constant blijft. Zijn de huidige methode en het onderwijs in consultvoering wel zo adequaat als velen geloven? Hebben we dit troetelkind niet doodgeknuffeld?
Ideologie en wetenschappelijk onderzoek
Het belang van patiëntgericht werken is onomstreden. Het Methodische Werken was op de ideologie van de anti-autoritaire arts gebaseerd, maar niet wetenschappelijk gefundeerd. Het medische ‘diagnose-recept-model’ moest vervangen worden door een patiëntgerichte methode, die van het maatschappelijk ‘case-work’ was afgeleid. Omdat sommigen meenden dat de arts ook een inbreng heeft, vonden wel enkele modificaties plaats.
--> Uit onderzoek bleek dat ongeveer één op de tien ervaren klachten aan de (huis-) arts wordt gepresenteerd en dat niet-medische redenen, zoals ongerustheid, angst voor ernstige ziekten, druk vanuit de omgeving, daarbij een grote rol spelen. Omdat de ‘agenda's’ en referentiekaders van patiënt en arts uiteenlopen, is een patiënt-georiënteerde benadering van belang om de patiënt te stimuleren om alle redenen voor het raadplegen van de huisarts, gevoelens en verwachtingen te verduidelijken. In Canada werd daartoe de ‘patientcentred approach’ ontwikkeld, waarin in tegenstelling tot het Methodisch Werken vanaf het begin het integreren van het referentiekader van de patiënt met het medische referentiekader voorop stond. De toepassing van deze patiëntgerichte benadering bleek specifieke effecten te hebben.
Patiënten voelden zich ‘meer begrepen’, waren minder bezorgd en het beloop van ziekten was gunstiger. Bij driekwart van de consulten bestond tussen patiënt en huisarts volledige overeenstemming over het belangrijkste symptoom. In tegenstelling tot onze starre methode werd deze flexibele toepassing positief beoordeeld.
Ook in ons land is meer flexibiliteit van de methode bepleit, omdat soms een strikt medische handelwijze de beste is. Ervaren huisartsen blijken weinig gebruik te maken van gesprekstechniek en vraagverheldering. Patiënten reageren vaak vooral instemmend op de mededeling dat de klachten ‘geen kwaad’ kunnen. Uit een Amerikaans onderzoek blijkt dat patiënten, naast therapeutische luisteren, medische informatie van groot belang vinden. Tevredenheid hangt in diverse onderzoeken sterk samen met het geven van informatie. Vaak wordt vergeten dat de samenhang tussen kwaliteit van zorg gemeten naar huisartsgeneeskundige normen en tevredenheid van de patiënt gering is. Een tevreden patiënt is niet zonder meer een goed behandelde patiënt. Een goed gesprek en het adequaat hanteren van de arts-patiëntrelatie zijn geen doel, maar middelen voor goede hulpverlening.
Klinische dans
Uit een proces/uitkomst-onderzoek bij patiënten met niet-acute buikklachten blijkt dat huisartsen te weinig gericht doorvragen naar alarmsignalen, risicofactoren en prognostische factoren. Hierdoor neemt de kans op het missen van een zeldzame ernstige ziekte toe. Het pleidooi van huisartsen voor een prognostische in plaats van een diagnostische benadering, lijkt bij de wensen van patiënten aan te sluiten. In bovengenoemd Amerikaans onderzoek wordt over een ‘klinische dans’ gesproken, waarbij soms de arts de leiding neemt, soms de patiënt. ‘It takes two to tango’! Van Lidth de Jeude sprak dertig jaar geleden al van ‘loven en bieden’.
Het onderwijs in consultvaardigheden neemt in de opleiding een belangrijke plaats in, maar de vraag is of de huidige methode wel bij onderzoekgegevens en de wens van patiënten aansluit. Ook moet meer rekening gehouden worden met vervolgconsulten en situaties, die aanleiding geven om direct lichamelijk onderzoek uit te voeren. Het onderwijs in gespreksvoering en het hanteren van de arts-patiëntrelatie kan door sociale wetenschappers gegeven worden, maar schept slechts voorwaarden voor het bereiken van het doel: adequate consultvoering. Het integreren van medische en gedragswetenschappelijke benaderingen is moeilijk, maar dagelijks werk van een huisarts. Ervaren huisartsen weten dat de kenmerkende prognostische benadering niet alleen goed luisteren omvat, maar ook het systematisch volgen van rijtjes alarmsignalen en risicofactoren.
Conclusie
Naar mijn mening berust de huidige methode van consultvoering op een achterhaalde ideologie en is zij te weinig flexibel. Een ideologie belemmert het zicht op de werkelijkheid en zeker op de wetenschap. De huisarts is geen medisch maatschappelijk werkende, maar een eerstelijns dokter. Er wordt bij het huidige onderwijs in consultvoering noch met de dagelijkse praktijk noch met de behoeften van patiënten noch met effectonderzoek rekening gehouden. De voor huisartsen kenmerkende prognostische benadering krijgt te weinig aandacht. Het onderwijs in consultvoering behoort door ervaren huisartsen gegeven te worden. Er is nu veel meer huisartsgeneeskundige kennis om patiënten gefundeerd gerust te kunnen stellen. Patiënten zijn mondiger, zakelijker, beter geïnformeerd door internet en media, en dat vereist medische deskundigheid. Het ‘dansen van een tango’ vereist lenigheid, huisartsgeneeskundige kennis en (levens)ervaring. Van wie kun je beter de tango leren dan van een ervaren huisarts?
https://www.henw.org/archief/printartikel/id1482-it-takes-tw...
--------------------------------------------------
Note added at 1 day12 hrs (2016-07-09 23:22:21 GMT)
--------------------------------------------------
Ale Gercama: ‘Dokter-docent is een Siamese tweeling’
9 februari 2011
Op 4 maart neemt Ale Gercama, universitair docent huisartsgeneeskunde, na 33 jaar officieel afscheid van VUmc. Met een symposium over docentcommunities.
Tropenjaren
"Na mijn studie heb ik 4,5 jaar in een klein regionaal ziekenhuis in Ghana gewerkt. Uit maatschappelijke betrokkenheid, maar werken in de tropen was voor mij ook een mogelijkheid om me als persoon verder te ontwikkelen. Ik was erg geïnspireerd door Medical Care in Developing Countries (1969) van Maurice King. Volgens King zijn dokter en docent twee zijden van dezelfde medaille. Als arts moet je je patiënt in beweging kunnen zetten; je resultaten zijn dus deels afhankelijk van je didactische expertise. Dokter-docent is een Siamese tweeling."
Liefde
"Mijn vrouw Jannet was destijds net afgestudeerd als sociologe. Ze verdiepte zich in de Ghanese samenleving en zette een veldonderzoek op naar de impact van het ziekenhuis op het district. Die bleek heel gering, waarop we met succes mobiele hulpposten hebben opgezet. Later is ze als NT2-docent met migranten gaan werken en heeft ze cursussen opgezet die primair aansloten bij de interesse en achtergrond van de deelnemers. We delen de liefde voor het onderwijs."
Gevestigde orde
"Terug in Nederland werd ik parttime huisarts in de praktijk van een studievriend en kon ik later aan de slag bij professor Van Aalderen, de eerste hoogleraar huisartsgeneeskunde aan de VU. Hij introduceerde een nieuwe vorm van dokteren waarin de patiënt meer centraal stond. Die visie is nu gemeengoed, maar stuitte jarenlang op enorme weerstand bij de gevestigde orde.
Binnen het onderwijs wordt pas sinds VUmc-compas (2005) structureel aandacht besteed aan de maatschappelijke en persoonlijke context waarin je als arts opereert."
Docentcommunities
"In het vorige curriculum werd meer aandacht besteed aan klinisch redeneren, maar het verschil in denken tussen een student en een artsdocent bleek groot. Om die kloof te dichten zijn we gestart met studentdocenten. In de training vóóraf oefenden ze het opstarten van hun onderwijsgroep en in vervolgbijeenkomsten bespraken we hun ervaringen en problemen. Waar relevant bracht ik kennis over groepsprocessen in. Zo kwam men zelf tot praktische tips om knelpunten aan te pakken. Binnen zo'n community is de leercyclus van onderwijs naar uitvoering dus heel kort en heel effectief. In samenwerking met het Onderwijscentrum VU hebben we de werkwijze verder ontwikkeld, gestructureerd en vertaald naar tutoren die de eerste- en tweedejaars studenten begeleiden. Daarin werken we ook samen met het IOO."
Veteranenclub
"Mijn directe verantwoordelijkheden heb ik inmiddels afgestoten, maar ik blijf actief binnen de docentcommunities en medische consultvoering. Met chirurg Dick de Jong wil ik bovendien een seniorencommunity opzetten voor collega's die, net als wij, met hun kennis, ervaring en ideeën graag iets voor het onderwijs willen blijven betekenen. Join the club."
https://www.vumc.nl/onderwijs/5405/5301128/
In deze fase van de anamnese moet je proberen een antwoord te vinden op de volgende vraag: ‘Waarom komt deze patiënt op dit moment met deze klacht bij mij (de dokter)?’ Als coassistent dien je de patiënt in deze fase de gelegenheid te geven te vertellen wat zijn zorgen en/of vragen zijn. Hierbij staat het referentiekader van de patiënt centraal en worden voornamelijk open vragen gesteld.
– De reden van de komst: wat zijn de klachten die de patiënt
ertoe brachten naar een arts te gaan?
– De aanleiding: de reden om op dit moment naar de arts te
komen kan inzicht geven in de betekenis van de klacht voor
de patiënt.
– Hoofdklacht: Wat is de belangrijkste klacht? Dit kan eventueel een andere klacht zijn dan het probleem waarmee hij zich aanmeldde of werd verwezen.
– Hulpvraag: wat denkt de patiënt van zijn klachten? (‘Hebt u
zelf een idee wat u hebt?’) Vaak krijg je als antwoord dat de patiënt daarvoor juist bij de dokter komt. Toch is het een zeer belangrijke vraag die soms relevante informatie geeft (‘Ik denk dat ik kanker heb’; ‘Niets, mijn man vond dat ik moest gaan’). Wat verwacht de patiënt van de arts en de eventuele behandeling? (‘Wat verwacht u van mij?’ Het antwoord kan bijvoorbeeld zijn: ‘Doorverwijzen’, ‘Een recept’ of ‘Even luisteren’.)
http://assortiment.bsl.nl/files/a99efbce-43bf-4427-ab67-1bef...
De 'uitvinder' van de vraagverheldering is Herman van Aalderen:
De thematiek zoals Van Berkestijn die in zijn supervisiegesprekken met huisartsen (in opleiding) tegenkwam is goed herkenbaar: de dokter intervenieert al snel in het consult en dat roept ergernis op. Volgens Van Berkestijn zou sprake zijn van een relict: de geest van Van Aalderen waart nog rond en dat terwijl ‘medisch-somatische en psychosociale aspecten inmiddels in evenwicht zijn gebracht’. Op dat laatste valt af te dingen – gezien het als paddenstoelen uit de grond schieten van poli’s voor somatisch onverklaarde klachten – en wat het eerste betreft is het de vraag of dat kwaad kan.
Toen Van Aalderen in 1974 met ‘methodisch werken’ kwam sloeg dit in als een bom. In het beeld van die tijd zag men er óf een aanval in op de medische praktijk (Illich!) óf de geboorte van een geheel nieuwe, humanistieke geneeskunde. Middels de confronterende uitspraak ‘Wat denkt u er zelf van?’ diende de patiënt te worden opgeroepen tot het nieuwe ideaal. Anderen probeerden de in hun ogen té revolutionaire boodschap te ontkrachten: bij de hulpvraag zou het gaan om de nadere bevestiging van een gerezen vermoeden (namelijk wat de patiënt vreest of hoopt) óf om het vinden van een alternatieve verklaring (geen ziekte, maar spanningen, onwelbevinden et cetera). Deze gedachtegang verwoordt
Van Berkestijn wanneer hij het verhelderen van de hulpvraag ziet als het ‘besluipen van wild’: een techniek om de patiënt te verleiden het ‘achterste van de tong te laten zien’.
Door deze tegenstelling verdween het feitelijke doel van ‘methodisch werken’ uit zicht, namelijk het creëren van ruimte voor de patiënt in de beginfase van het consult. Naar de ervaring van Van Berkestijn blijken zowel aios als huisartsen de patiënt deze ruimte niet te gunnen omdat ‘men zo snel mogelijk tot de kern wil doordringen’. In het licht van wat de cognitieve psychologie aan inzichten heeft opgeleverd, doen ze daarmee de patiënt ernstig tekort. Juist een luisterende, op de inbreng van de patiënt gefocuste aanpak verschaft de dokter de uitgangspositie voor een effectief en efficiënt consult. Zo blijft het paard vóór en niet achter de wagen…
http://paperity.org/p/4496432/wat-denkt-uer-zelf-van
Ale Gercama
De ouderen onder ons zijn opgevoed met het Methodisch werken, geconcretiseerd in de gevleugelde uitdrukking van Herman van Aalderen: Waarom komt déze patiënt nú met déze klacht bij míj?. Dit was een grote stap in de richting van patiëntgerichte communicatie. Maar er bleef altijd een afstand tussen de consultvoering zoals wij die onderwezen en de weerbarstige praktijk. De aios kreeg een dubbele boodschap: op het instituut is methodisch werken de norm, maar in de praktijk wordt de soep niet zo heet gegeten. Je kunt toch niet in elk consult zo n expliciete vraagverheldering én zo'n uitgebreide uitleg én zo'n mooi via shared decision making opgesteld plan realiseren. Nee, dat kan inderdaad niet. En in het nieuwe APC-curriculum hoeft het ook niet. APC-vaardigheden moet je nog steeds beheersen, maar in de praktijk mag je het beeld van het mengpaneel gebruiken. Het ene consult vergt meer vraagverheldering, het andere meer diagnostiek, uitleg, motiveren of planning. De context en het doel dat je wilt bereiken bepalen je keuze. Overigens mag je als hao ook feedback geven op het doel dat de aios zich stelt. Dit doet recht aan de verwevenheid van APC met vakinhoudelijk handelen. Ik denk en hoop dat dit nieuwe curriculum docent, hao en aios dichter bij elkaar zal brengen.
http://docplayer.nl/11561321-It-takes-two-angelika-raths.htm...
--------------------------------------------------
Note added at 3 hrs (2016-07-08 14:25:34 GMT)
--------------------------------------------------
It takes two to tango
Inleiding
Het ontbreken van een meetbaar effect van het onderwijs op het gebied van consultvoering bij de landelijke evaluatie van de huisartsopleiding, zou tot grote beroering binnenskamers hebben geleid. Deze bevinding was echter ‘buitenskamers’ al tien jaar bekend. Ook bij studentenonderwijs blijkt dat ‘patiëntoriëntatie’ door cursussen gespreksvoering en communicatie toeneemt, maar gedurende de studie constant blijft. Zijn de huidige methode en het onderwijs in consultvoering wel zo adequaat als velen geloven? Hebben we dit troetelkind niet doodgeknuffeld?
Ideologie en wetenschappelijk onderzoek
Het belang van patiëntgericht werken is onomstreden. Het Methodische Werken was op de ideologie van de anti-autoritaire arts gebaseerd, maar niet wetenschappelijk gefundeerd. Het medische ‘diagnose-recept-model’ moest vervangen worden door een patiëntgerichte methode, die van het maatschappelijk ‘case-work’ was afgeleid. Omdat sommigen meenden dat de arts ook een inbreng heeft, vonden wel enkele modificaties plaats.
--> Uit onderzoek bleek dat ongeveer één op de tien ervaren klachten aan de (huis-) arts wordt gepresenteerd en dat niet-medische redenen, zoals ongerustheid, angst voor ernstige ziekten, druk vanuit de omgeving, daarbij een grote rol spelen. Omdat de ‘agenda's’ en referentiekaders van patiënt en arts uiteenlopen, is een patiënt-georiënteerde benadering van belang om de patiënt te stimuleren om alle redenen voor het raadplegen van de huisarts, gevoelens en verwachtingen te verduidelijken. In Canada werd daartoe de ‘patientcentred approach’ ontwikkeld, waarin in tegenstelling tot het Methodisch Werken vanaf het begin het integreren van het referentiekader van de patiënt met het medische referentiekader voorop stond. De toepassing van deze patiëntgerichte benadering bleek specifieke effecten te hebben.
Patiënten voelden zich ‘meer begrepen’, waren minder bezorgd en het beloop van ziekten was gunstiger. Bij driekwart van de consulten bestond tussen patiënt en huisarts volledige overeenstemming over het belangrijkste symptoom. In tegenstelling tot onze starre methode werd deze flexibele toepassing positief beoordeeld.
Ook in ons land is meer flexibiliteit van de methode bepleit, omdat soms een strikt medische handelwijze de beste is. Ervaren huisartsen blijken weinig gebruik te maken van gesprekstechniek en vraagverheldering. Patiënten reageren vaak vooral instemmend op de mededeling dat de klachten ‘geen kwaad’ kunnen. Uit een Amerikaans onderzoek blijkt dat patiënten, naast therapeutische luisteren, medische informatie van groot belang vinden. Tevredenheid hangt in diverse onderzoeken sterk samen met het geven van informatie. Vaak wordt vergeten dat de samenhang tussen kwaliteit van zorg gemeten naar huisartsgeneeskundige normen en tevredenheid van de patiënt gering is. Een tevreden patiënt is niet zonder meer een goed behandelde patiënt. Een goed gesprek en het adequaat hanteren van de arts-patiëntrelatie zijn geen doel, maar middelen voor goede hulpverlening.
Klinische dans
Uit een proces/uitkomst-onderzoek bij patiënten met niet-acute buikklachten blijkt dat huisartsen te weinig gericht doorvragen naar alarmsignalen, risicofactoren en prognostische factoren. Hierdoor neemt de kans op het missen van een zeldzame ernstige ziekte toe. Het pleidooi van huisartsen voor een prognostische in plaats van een diagnostische benadering, lijkt bij de wensen van patiënten aan te sluiten. In bovengenoemd Amerikaans onderzoek wordt over een ‘klinische dans’ gesproken, waarbij soms de arts de leiding neemt, soms de patiënt. ‘It takes two to tango’! Van Lidth de Jeude sprak dertig jaar geleden al van ‘loven en bieden’.
Het onderwijs in consultvaardigheden neemt in de opleiding een belangrijke plaats in, maar de vraag is of de huidige methode wel bij onderzoekgegevens en de wens van patiënten aansluit. Ook moet meer rekening gehouden worden met vervolgconsulten en situaties, die aanleiding geven om direct lichamelijk onderzoek uit te voeren. Het onderwijs in gespreksvoering en het hanteren van de arts-patiëntrelatie kan door sociale wetenschappers gegeven worden, maar schept slechts voorwaarden voor het bereiken van het doel: adequate consultvoering. Het integreren van medische en gedragswetenschappelijke benaderingen is moeilijk, maar dagelijks werk van een huisarts. Ervaren huisartsen weten dat de kenmerkende prognostische benadering niet alleen goed luisteren omvat, maar ook het systematisch volgen van rijtjes alarmsignalen en risicofactoren.
Conclusie
Naar mijn mening berust de huidige methode van consultvoering op een achterhaalde ideologie en is zij te weinig flexibel. Een ideologie belemmert het zicht op de werkelijkheid en zeker op de wetenschap. De huisarts is geen medisch maatschappelijk werkende, maar een eerstelijns dokter. Er wordt bij het huidige onderwijs in consultvoering noch met de dagelijkse praktijk noch met de behoeften van patiënten noch met effectonderzoek rekening gehouden. De voor huisartsen kenmerkende prognostische benadering krijgt te weinig aandacht. Het onderwijs in consultvoering behoort door ervaren huisartsen gegeven te worden. Er is nu veel meer huisartsgeneeskundige kennis om patiënten gefundeerd gerust te kunnen stellen. Patiënten zijn mondiger, zakelijker, beter geïnformeerd door internet en media, en dat vereist medische deskundigheid. Het ‘dansen van een tango’ vereist lenigheid, huisartsgeneeskundige kennis en (levens)ervaring. Van wie kun je beter de tango leren dan van een ervaren huisarts?
https://www.henw.org/archief/printartikel/id1482-it-takes-tw...
--------------------------------------------------
Note added at 1 day12 hrs (2016-07-09 23:22:21 GMT)
--------------------------------------------------
Ale Gercama: ‘Dokter-docent is een Siamese tweeling’
9 februari 2011
Op 4 maart neemt Ale Gercama, universitair docent huisartsgeneeskunde, na 33 jaar officieel afscheid van VUmc. Met een symposium over docentcommunities.
Tropenjaren
"Na mijn studie heb ik 4,5 jaar in een klein regionaal ziekenhuis in Ghana gewerkt. Uit maatschappelijke betrokkenheid, maar werken in de tropen was voor mij ook een mogelijkheid om me als persoon verder te ontwikkelen. Ik was erg geïnspireerd door Medical Care in Developing Countries (1969) van Maurice King. Volgens King zijn dokter en docent twee zijden van dezelfde medaille. Als arts moet je je patiënt in beweging kunnen zetten; je resultaten zijn dus deels afhankelijk van je didactische expertise. Dokter-docent is een Siamese tweeling."
Liefde
"Mijn vrouw Jannet was destijds net afgestudeerd als sociologe. Ze verdiepte zich in de Ghanese samenleving en zette een veldonderzoek op naar de impact van het ziekenhuis op het district. Die bleek heel gering, waarop we met succes mobiele hulpposten hebben opgezet. Later is ze als NT2-docent met migranten gaan werken en heeft ze cursussen opgezet die primair aansloten bij de interesse en achtergrond van de deelnemers. We delen de liefde voor het onderwijs."
Gevestigde orde
"Terug in Nederland werd ik parttime huisarts in de praktijk van een studievriend en kon ik later aan de slag bij professor Van Aalderen, de eerste hoogleraar huisartsgeneeskunde aan de VU. Hij introduceerde een nieuwe vorm van dokteren waarin de patiënt meer centraal stond. Die visie is nu gemeengoed, maar stuitte jarenlang op enorme weerstand bij de gevestigde orde.
Binnen het onderwijs wordt pas sinds VUmc-compas (2005) structureel aandacht besteed aan de maatschappelijke en persoonlijke context waarin je als arts opereert."
Docentcommunities
"In het vorige curriculum werd meer aandacht besteed aan klinisch redeneren, maar het verschil in denken tussen een student en een artsdocent bleek groot. Om die kloof te dichten zijn we gestart met studentdocenten. In de training vóóraf oefenden ze het opstarten van hun onderwijsgroep en in vervolgbijeenkomsten bespraken we hun ervaringen en problemen. Waar relevant bracht ik kennis over groepsprocessen in. Zo kwam men zelf tot praktische tips om knelpunten aan te pakken. Binnen zo'n community is de leercyclus van onderwijs naar uitvoering dus heel kort en heel effectief. In samenwerking met het Onderwijscentrum VU hebben we de werkwijze verder ontwikkeld, gestructureerd en vertaald naar tutoren die de eerste- en tweedejaars studenten begeleiden. Daarin werken we ook samen met het IOO."
Veteranenclub
"Mijn directe verantwoordelijkheden heb ik inmiddels afgestoten, maar ik blijf actief binnen de docentcommunities en medische consultvoering. Met chirurg Dick de Jong wil ik bovendien een seniorencommunity opzetten voor collega's die, net als wij, met hun kennis, ervaring en ideeën graag iets voor het onderwijs willen blijven betekenen. Join the club."
https://www.vumc.nl/onderwijs/5405/5301128/
Peer comments on this reference comment:
| agree |
writeaway
: helpful explanations for understanding what the Dutch actually means
55 mins
|
|
I know this concept through the medical studies. In fact, van Aalderen taught primary care medicine at the VU.
|
Discussion
OK.
Okay, let's move on.
I mean there is a (most) exact solution for every specific context.
I didn't see you entry before I posted mine. The "Cool" thing was about the change of the ProZ glossary entry.
One more time, thanks a million. I promise, I will try not to post anything like this again in the future. It's maybe a bit too vague.
I believe a glossary entry should be as clear, and as apllicable to any possible context as it can.
By the way, I gave you two possible translations for two different perspectives.
Of course Michael won't admit he was surprised.
as I said, I believe all entries in my glossary entry (i.e. mine and yours) are correct, depending on the context, and on which aspect (of the underlying theory, the process at hand, etc.) you wish to accentuate
But perhaps you wanted to surprise me.
You never know.
:-)
Barend! I think your help was absolutely instrumental and essential for me, so that I could come up with that phrase I already mentioned. It is indeed ' client-centred (initial or routine) assessment/check up/interview). I am deeply indebted to you for all the work you've put in here to make it clear. Much obliged! As for the glossary entry: at this point it couldn't be topped. With your help - so I am very appreciative.
Further, I offered a lot of essential information and explanations.
I'd like to explain my next action: since I can't select both answers as appropriate (and I'd like to), I think Michael's answer is universal - obvious, but to be used regardless of situational specifics.
I have to admit that personally I like the formula given by Barend , so that in the end I will use both answers (allow me, please): this is a glossary, so I see no problems with using two definitions.
Thanks again!
patient-centred interviewing
Of course, the patient’s aim in visiting the GP may be for several reasons, such as seeking information or reassurance, which does not in the strict sense lead to a diagnosis, and therefore might be dubbed as not being a real step in the diagnostic process. However, defining the problem is important because the GP has to understand what exactly the patient wants from him/her." (@ http://goo.gl/C53R85 )
post it,
thanks!
=
Identifying care requirements
@Katarina:
You say there is no context, but there is always sth. Can we have a bit more? That is, the text is appears in?
[…]
WHAT IS TRIAGE?
"Triage," "rationing," and "allocation" are terms commonly used to refer to the distribution of medical resources to patients."
(http://www.swenurse.se/globalassets/sena/triage-in-medicine.... )
generalistisch werkende professionals: de huisarts en andere professionals uit het sociale domein. De
wijkverpleegkundige zal met name triagerende (vraag verheldering) gesprekken voeren. Na
afstemming met het (sociale) wijknetwerk kunnen uitkomsten van deze gesprekken bijvoorbeeld zijn:
een zelfzorg- of mantelzorgadvies, een doorverwijzing naar de Wmo, naar een zorgaanbieder in
segment 2 (wijkverpleging Zvw) of naar het CIZ ten behoeve van de Wlz. " (https://www.eno.nl/data/ck/inkoopdocument-wijkverpleging-201... )
triage:
1. (In medical use) the assignment of degrees of urgency to wounds or illnesses to decide the order of treatment of a large number of patients or casualties.
1.1 The process of determining the most important people or things from amongst a large number that require attention.
(oxforddictionaries.com)
see also: "The District nurse teams (= wijkverpleging) operate a Single Point of Triage for all referrals that are made into the service to ensure the patient receives the right care from the right ..."