http://tinyurl.com/mplth7

--------------------------------------------------
Note added at 3 mins (2009-07-23 07:34:41 GMT)
--------------------------------------------------

ew. niezachowanie formy (kanonicznej)
http://tinyurl.com/lbj55s

--------------------------------------------------
Note added at 8 mins (2009-07-23 07:40:03 GMT)
--------------------------------------------------

Chodzi o FORMĘ KANONICZNĄ, a nie dowolne uchybienie formalne.

Tutaj więcej o formie kanonicznej:

Forma kanoniczna

Na sakrament małżeństwa możemy spojrzeć jak na umowę zawieraną przez dwie strony. Tak jak każda umowa i ta domaga się niezbędnych formalności związanych z jej zawarciem. Przepisane są one przez prawo kościelne i nazywane formą prawną inaczej kanoniczną zawarcia małżeństwa.

W zwyczajnych warunkach powinno odbywać się to przez wyrażenie zgody małżeńskiej przez nupturientów (tak w prawie kościelnym określa się strony zawierające małżeństwo) wobec świadka kwalifikowanego i dwóch świadków zwykłych (por. kan. 1108 § 1 KPK).

Kwalifikowanym świadkiem jest miejscowy ordynariusz (biskup miejsca) lub proboszcz bądź delegowany przez nich kapłan lub diakon. Jego zadaniem jest urzędowe poświadczenie i pobłogosławienie sakramentu małżeństwa zawieranego i udzielanego sobie nawzajem przez nupturientów: „W Kościele łacińskim uważa się zazwyczaj, że sami małżonkowie jako szafarze łaski Chrystusa udzielają sobie nawzajem sakramentu małżeństwa, wypowiadając wobec Kościoła swoją zgodę” (KKK 1623). Tak zawierany sakrament małżeństwa jest aktem liturgicznym i wypada, aby był celebrowany podczas publicznej liturgii Kościoła (por. KKK 1631).

Inaczej forma kanoniczna wygląda w liturgiach wschodnich. Tam szafarzem owego sakramentu, zwanego „ukoronowaniem”, jest prezbiter lub biskup, który po przyjęciu wzajemnej zgody małżonków koronuje męża i żonę na znak przymierza małżeńskiego (por. KKK 1623).

Zwykłym świadkiem (musi ich być dwóch) może być każdy, kto jest zdolny dać wiarygodne świadectwo o zawarciu sakramentu małżeństwa. Tak więc świadek zwykły nie musi być wierzący i praktykujący, bo nie o tej materii ma on świadczyć. Natomiast musi znać np. język, w którym jest wyrażana przysięga małżeńska (aby móc o tym fakcie zaświadczyć), musi, przynajmniej ogólnie, wiedzieć, kiedy i w jaki sposób powinna być wyrażona przysięga małżeńska przez nupturientów, aby móc zaświadczyć, czy została ona przez nich wyrażona, czy nie.

Przyjęło się, że świadkami na ślubie kościelnym są kobieta i mężczyzna. Ale jest także dopuszczalne, aby to były dwie kobiety czy dwóch mężczyzn. „Orszak” świadków może być większy, ale tylko dwóch wpisuje się do dokumentów kościelnych jako tych, którzy mają być podani do zachowania formy kanonicznej.